Zo’n 3.5 jaar geleden kreeg ik tijdens mijn vakantie in Oostenrijk een app van een pupkoper. Haar hond had een aanval gehad. Super ellendig voor de hond, enorm verdrietig voor de eigenaar. Als fokker ben je er altijd bang voor en weet je dat je er ooit mee geconfronteerd wordt, hoe vervelend dan ook. Ik heb haar tips gegeven wat te doen. O.a. filmmateriaal maken, dagboek bijhouden en naar de dierenarts. Terug in Nederland hebben we een afspraak gemaakt bij een natuurgeneeskundig therapeut voor ondersteuning met cranio sacraal therapie en om te kijken of er een onderliggende reden was voor de aanvallen. Zij meette o.a. toxisch en straling.
Epilepsie kan veel oorzaken hebben. Primaire epilepsie is erfelijk, maar voordat die diagnose gesteld kan worden moeten eerst alle andere oorzaken van epilepsie uitgesloten worden. Je kan niet de diagnose primair stellen als alle overige mogelijke oorzaken niet uitgesloten zijn.
We hebben een afspraak gemaakt bij een neuroloog. Ik ben mee gegaan. De neuroloog heeft lichamelijk en bloedonderzoek gedaan. Hij zei letterlijk: “Je hebt een Aussie, hij is nog jong, dus stel ik de diagnose primaire epilepsie”. Die diagnose kun je echter pas stellen na een MRI, CT-scan en controleren van hersenvocht. Dat is niet gedaan.
Met medicatie ging het eerst goed voor zover mij bekend. Ik had via een collega fokker een adres doorgekregen van een universiteitskliniek in Duitsland waar ze de overige noodzakelijke onderzoeken konden doen en gespecialiseerd zijn in epilepsie bij honden. Uiteraard op mijn kosten. Zover kwam het helaas niet.
Ineens, out of the blue, krijg ik een app dat het niet meer ging en dat ze hem naar de dierenarts bracht voor euthanasie. Ik was flabbergasted. Ik heb aangeboden te komen, maar dat wou ze niet. Ik heb gevraagd of ze er in ieder geval voor wilde zorgen dat er bloed afgenomen werd, zodat we, zodra er een DNA-test is, kunnen laten testen. Dat heeft ze helaas niet gedaan. Ik heb contact gelegd met mijn dierenarts en gevraagd wat ik moest doen. Hij adviseerde een autopsie en afname van hersenvocht. Dit heb ik voorgelegd aan de pupkoper. Ik wilde de hond wel op komen halen, naar Utrecht brengen, en weer terugbrengen. Kosten waren uiteraard voor mij. Wou ze ook niet. Ik begrijp dat dat allesbehalve leuk is, maar wel heel belangrijk. Ik heb gevraagd naar het medisch dossier. Kreeg ik niet. Uiteindelijk heb ik juridische hulp ingeschakeld die meerdere brieven verstuurd heeft. Er miste een heel klein belangrijk zinnetje in het pupcontract waardoor de jurist na verloop van tijd adviseerde om het te laten rusten en niet naar de rechter te gaan om alsnog medische gegevens e.d. op te vragen, ondanks dat ik op papier eigenaar was. Uiteraard alles om ervoor te zorgen dat ik als fokker mijn best kon blijven doen om verantwoord te fokken. Meerdere fokkers hadden al met hun teefjes (zusjes uit een eerder nest) gefokt. Een broer uit een eerder nest had twee teven gedekt. Deze fokkers heb ik op de hoogte gebracht. Ook voor hun was het enorm belangrijk dat we de oorzaak achterhaalden.
En dan heb ik zelf nog twee dames uit die lijnen. We hebben gewacht totdat de ene dame 7.5 jaar oud was en de meeste nakomelingen van de broer en zusjes 5 jaar. Gesprekken gehad met collega fokkers over de risico’s. Gesprekken met de dierenarts. Dan heb je een bloedmooie teef met geweldig gedrag en verder fantastische gezondheidsuitslagen. Een hond die een enorm goede, mooie vertegenwoordiger is van het ras. Een aanwinst voor de Nederlandse genenpool. Wat doe je dan? Wat is wijsheid? Wat is het risico? Hoe vind je een geschikte reu? Met alle kwaliteiten die ik zoek, maar ook een stamboom met, voor zover dat lukt, zoveel mogelijk outcross met mijn teefje. En weinig epi risico. Er zijn bijna 50 nakomelingen van de 6 nesten van broer en zussen. En tot nu toe, keep our fingers crossed, gezond. Bovendien hebben we 14 gezonde broers en zussen van twee nesten. Mama en papa zijn inmiddels 14 en 12, nestgenoten zijn allemaal gezond.
Primaire epilepsie kan generaties overslaan, dus ook dat moet je meewegen. Het teefje waar ik mee wilde fokken is mijn 4e generatie. Ik ben super trots en blij met mijn lijnen. Moeilijke keuzes en die beslissing neem je niet over een nacht ijs. Het epi-risico in de IDASH van mijn dame is 2.8 procent. 2,42 procent lager dan het gemiddelde. COI is 6,23 procent. Ook laag voor het ras. Maar er is altijd een risico.
Wil je geen risico? Dan niet fokken. Ook dat zou een optie zijn. Gewoon stoppen als fokker. Want deze ellende met een pupkoper die niet meewerkt om te achterhalen wat er aan de hand kan zijn, die wil je niet. Slapeloze nachten, onmacht, verdriet, immens teleurgesteld in je pupkoper. Zieke honden wil je ook niet. Ik ben gaan fokken omdat ik het een geweldig ras vind, ik andere mensen ook een waanzinnig leuke, gezonde hond gun en het ras een heel warm hart toedraag. Mijn puppen blijven altijd mijn puppen. Als het niet goed met ze gaat, komen ze bij mij terug. Maakt niet uit waar ze wonen. Ik voel een grote verantwoordelijkheid en heel veel liefde voor mijn puppen. Binnen de hondenwereld zijn veel fokkers niet open en eerlijk over epilepsie. Op social media word je afgebrand als fokker. Dat maakt het er ook niet makkelijker op. En dan hup: wordt je ineens gewezen op een bericht op social media van die betreffende pupkoper met verwijzing naar mij dat ik fok met honden met epilepsie. Daar word je als fokker immens verdrietig van, doe je zo je best, ligt het je zo aan het hart. Zo stoppen de goede fokkers die fokken met de beste intenties en het vertrouwen in mensen wordt er niet bepaald beter van. Op zo’n eenzijdig bericht gaan mensen reageren zonder na te vragen hoe het echt zit, zonder hoor en wederhoor. Kwetsend, oordelend, veroordelend.
Uiteindelijk heb ik besloten om niet te fokken met mijn fantastische mooie, geweldige meisje. Al jarenlang staat ze in de Europese en wereldtop dog frisbee, agility vindt ze geweldig, ze is best in show geworden op een ASCA-show, ze beweegt als de beste en is bovenal gewoon een onwijs leuke, open, stabiele, vriendelijke, gezonde dame.
Gelukkig heb ik heel veel dankbare pupkopers die elke dag genieten van hun onwijs leuke, veelzijdige Aussie. Daar kan ik intens van genieten. Vorige week stond er een bloemetje bij de deur. Van een pupkoper die een zoon van onze Spice had, geboren in 2008. Hij is 16 geworden en niet zo lang geleden overleden. Die dankbare mensen die je een heel belangrijk en prachtig deel van je fokkerij hebt gegeven, dat maakt gelukkig heel veel goed❤️
