Zo’n 10 jaar geleden kreeg ik een heel bijzonder telefoontje. De dame aan de lijn vertelde dat haar zus was overleden. Haar zus had een hulphond, de toen 6-jarige Ziggy. Ze had haar zus op haar sterfbed beloofd om voor Ziggy te zorgen.
Ze ging echter samenwonen op korte termijn. Op hetzelfde boerenerf woonden haar schoonouders met een oudere Duitse herder reu die geen andere honden kende en tolereerde. Ze vroeg of ik kon helpen.
Samen zijn we in gesprek gegaan, met de schoonvader erbij. We moesten de twee honden langzaam aan elkaar laten wennen. We hebben afgesproken dat we dat bij ons op de hondenschool zouden doen. We hebben meerdere hekken, dus kunnen altijd veilig werken. Nog een probleem: de Duitse herder kon niet in de auto. Dus schoonvader kwam hemelsbreed in weer en wind 2 kilometer lopend door de weilanden naar de hondenschool. Na een aantal keren hebben we de twee honden bij elkaar gelaten. Ziggy liet de herder prima met rust en beide honden waren relaxt. Uiteindelijk hebben we de introductie op het boerenerf gedaan en ook dat ging goed.
Vorige week kreeg ik een berichtje dat Ziggy op 16,5 jarige leeftijd is overleden. Zijn as is uitgestrooid op de plek waar de as van haar zus is uitgestrooid. Zo mooi
R.I.P. Ziggy, prachthond